..KADININ ADI VAR..

Nevide Gökaydın

http://nevidegokaydin.com/

923 doğumlu bir Cumhuriyet kadını… yaşanmışlığa hele yaşarken hayata bir çentik atanlara sonsuz saygım ve hürmetim var..onları dinlemeye izlemeye bayılıyorum..onca kirlenmiş konu ve insandan sonra belli ki her saniyesi sanata insana odaklı bir yaşamın izlerini sürmek..konuşmanın her satırına yarınlara dair büyük umutlar beslemek..dokunduğu hayatlara zenginlik katmak..hala da ışığı ile aydınlanmak.. cumhuriyet kadınları kıskanılacak kadar dik ihtişamlı yaratıcı ve üretken..

Ankara'nın en işlek insan kalabalığının olduğu caddelerinin birinde spontane gelişen spor sonrası soluğu aldığım ertesi gün uzun uzun saatler geçireceğim insanlardan birkaçı ile kocaman camlarından dışarının tüm hızını koşuşturmasını seyrettiğimiz bir mekan da tüm ihtişamıyla merdivenleri ağır ama emin çıkan yalnız bir kadına takıldı gözüm..hemen arka masamıza oturdu tüm personele nezaketle selamını verdikten sonra..bir süre sonra biz konuşmanın hızını kesmeden soluksuz konuşur ve mekanın insanların varlığını unutmuşken arka masadan “sohbetiniz ne hoş, ne derin, ne güzel konulardan konuşuyorsunuz” diye işittiğimiz bir sesle ardımıza döndük..sohbet esnasında az önce gözlerimle izlediğim yine gözlerimle yerine oturttuğum detaylarını incelediğim ama ardından sohbetin inceliğiyle unuttuğum o zarif kadındı seslenen..arkadaşlarımızdan biri hocam diyerek yıllar öncesinin kolej sıralarında kalan hatıralarının canlandığı bir heyecanla ayağa kalktı..öptü ellerini tanıştırdı bizle.. o çok yaşanmışlık, çok entelektüellik den o muhteşem donanımdan kaynaklanan sabırsızlıkla bahsetti kendinden sayıda kalan yaşıyla (86) bu zarif kadın..az bir zamana sığdırdı yaptıklarını, yapacaklarının heyecanını..içim umut kapladı yine..utandım kendimden yine..utandım yine ne kadar az şey yaptığımdan..bir diğer televizyoncu arkadaşımız yapacağı 2 ayrı belgeselden bahsetti ne hoş ki projelerden bir sanat..kaybolan değerler..öğrendik ki 947 ler de çizgi filmler yapmış..dakikalar krema tadında geçe dursun yapılacak koşuşturmanın yetişilecek yerlerin saati çoktan gelmişti sessizce ayağa kalktım bana “nereye” dedi..”işlerim var yapmam gereken dedim”..”bu güzel sohbet bırakılırda gidilir mi?” dedi..evet “gidilmez” dedim..bedenim yürüdü ama içim kaldı o masada ve arka masanın ihtişamlı krep eli saçlı kadınında büyük şehrin kuralları da acımasız..hatır sohbet tanımıyor tarih geçerse boynun hakikaten kıldan ince kalıyor.. tüm nezaketiyle kahveye çağırdı evinin atölye olduğunu da sözün arasında geçirmeden edemedi..ben yine utandım..hala umudum var yarınlar için..üstelik seyrederek değil tam içinden..