Yakın bir zamanda Tutkun'un fotoğraflarına baktım..nasıl bir hızla büyümüş olduğunu şaşarak.. sanki geçen yılları beraber yaşamamışız, sanki uzun yıllar hiç görüşmemiş gibi.. insanı sersemletiyor bu büyüme hali.. o bedenen büyüyor da ben ne oluyorum?.. dönüp baktığımda eksik ne var diye bulamıyorum şanslımıyım ne!.. masamda ufaklık fotoğrafı var hala ve nedense takıldım kaldım o haline hala çok masum olsada o hali bir başkaydı sanki..ebeveynlerin hepsi böyle mi acaba takılıp kaldıkları bir zaman dilimimi var ne?